5, Rue Principale

websitebannerkarretje

Wat is geweest

 

Veel woorden wil ik niet vuil maken aan al dat is geweest. Zo heel veel nieuws zat daar tenslotte ook niet bij; in de tuinen gaan de wintermaanden voornamelijk in gepaste stilte voorbij. 

 

Alhoewel deze winter een uitzondering was. Geheel in stijl met de bizarre maanden die eraan voorafgingen, liep de afgelopen winter - meteorologisch gezien - volledig uit de pas. Wij hebben welgeteld één dag sneeuw gehad, en van vorst was nauwelijks sprake. Het grote voordeel is dan wel dat er nog van alles groeit in de tuin. Zaken die normaliter stukvriezen. En dus zit je in januari ineens rucola vers uit de grond te eten. En de droogte van de afgelopen weken zorgt er vervolgens weer voor dat diezelfde rucola halverwege maart al bloemen geeft.

 

Voor de rest was het een magere oogst dit najaar. Slechts 5 flessen goûtte, een handjevol hazelnoten en nog niet eens een tafel vol courgettes en pompoenen.

 

  

 

Op dus naar het nieuwe seizoen, dat veelbelovend begint. De milde temperaturen maken het mogelijk om al vroeg te beginnen met opruimen en herorganiseren van de tuin. De extra vierkante meters werkruimte helpen daar ook flink bij. Moest ik het qua werkplek voorheen doen met een bouwvallig hoekje en wiebelige tafeltjes, tegenwoordig arbeid ik heel comfortabel in onze nieuwe open schuur. Al het werktuig bij de hand en in plaats van zicht op groen uitgeslagen balken, kijk ik uit op een lege vlakte van 100m2.

 

 

 

 

 

We zijn verstandig geweest en hebben besloten deze vlakte niet meteen vol te stampen met groen - we hebben voorlopig genoeg groen om ons flink bezig te houden. Vooralsnog gaan we de maagdelijkheid vullen met grind, veel grind. En watertonnen, veel watertonnen in alle soorten en maten zodat niemand hier ooit meer dorst hoeft te lijden.

 

Maar daarover meer in een volgende update. Deze episode wordt afgesloten met het kleine strookje groen dat we op onze nieuwe erfgrens hebben geplaatst en hoe dat strookje tot stand is gekomen. Deze paar vierkante meters zijn namelijk exemplarisch voor de manier waarop veel dingen in ons huis en tuin tot stand komen. 

 

Het groen in het perk betreft een aantal volwassen bessen die al jaren op een 'tijdelijke' plek in de achtertuin stonden. We hadden deze bessen al toen we het huis kochten en indertijd moesten ze gewoon ergens in de grond gezet worden. Dat 'ergens' werd het eerste het beste stukje grond dat we vrijgemaakt hadden. De bessen hebben het daar jaren prima naar de zin gehad, maar toen de tuin een beetje vorm begon te krijgen, bleken ze eigenlijk heel erg in de weg te staan. Anderzijds wilden we onze nieuwe kale vlakte niet helemaal naadloos over laten lopen in de tuin van de buurvrouw. We zochten dus iets wat op de erfgrens, op den duur een plezierig soort haag zou vormen. De sta-in-de-weg-bessen leken ons prima geschikt om die functie te vervullen. 

 

Goed, wat er moest komen was dus opgelost, maar dat 'wat' heeft ook een voedingsbodem nodig om in te leven. Zo'n voedingsbodem kun je kopen of laten aanleggen, maar in ons geval is dat een beetje zonde van het geld. Wij hadden die voedingsbodem namelijk in huis, alleen was het een beetje een bouwpakket. 

 

Bij het egaliseren van de grond en het slopen van de muur bleven er wat stammetjes en wat balken achter; samen met wat grove stenen vormen zij een mooie afscheiding voor het perk. Als ondergrond leggen we natuurlijk stro, daar hebben we nog steeds meer van dan ons lief is. En bovenop het stro komen oude takken, stammetjes en schors dat ook al jaren her en der op slordige stapeltjes en in kistjes in de tuin ligt.

 

De berg houtsnippers die we in onze hebberigheid - 't was gratis, dus natuurlijk zeiden we ja - hebben aangenomen van het dorp, slinkt behoorlijk als we er kruiwagens vol van tussen al die ongelijke stukjes hout storten. En voor de zekerheid leggen we er dan nog een laag stro bovenop. 

 

Omdat het in al dat hout wat moeilijk graven is, heb ik tijdens de bouw van het perk een vijftal emmers gezet. In de laatste fase worden die emmers vervangen door de bessen met hun kluit. En om de planten een beetje op weg te helpen zo na de verhuizing, krijgen ze ook nog wat compost.

 

 

Intermezzo

Die compost komt van onze eigen hoop. Er zijn mensen die heel wetenschappelijk omgaan met hun composthoop. Ze zijn zeer selectief in wat ze erop gooien, knippen het afval in miniscule stukjes en voegen desnoods nog gekochte wurmen toe. Ik doe dat allemaal niet, mijn composthoop is een regelrechte afvalhoop. Met uitzondering van brandnetelwortel en -groen gooi ik het hele jaar door al het afval uit de tuin en de keuken rechtstreeks op de hoop. Takken, kluiten, afgekeurde aardappels, vergane tomaten, verdroogde bollen, theezakjes met touw en nietje er nog aan, bloemen die we zat zijn, alles gaat op de berg. En na een jaar is een deel van die berg helemaal vanzelf verworden tot nieuwe grond. Die grond zit dan weliswaar helemaal onderop, maar ik heb een prachtige zeef en een nog mooiere kruiwagen. En al zevend gooi ik het nog-niet-vergane-spul weer op de nieuwe hoop.

 

 

 

Terug naar de groenstrook. 

 

Daar onze buurvrouw een rasechte payse is, wordt zij niet blij van een paar rafelige boomstammen waar ze tegenaan moet kijken. Aan haar kant hebben we de strook dus begrensd met keurige paaltjes die we ooit hadden aangeschaft, maar waarvan we de bestemming zijn vergeten. Om voortijdige rotting van de paaltjes te voorkomen, dekken we ze af met weckpotten die niet meer voor hun oorspronkelijke taak geschikt zijn. En omdat de erfgrens wel erg ruim bemeten was voor een vijftal bessen, hebben we er ook nog een heel stel aardbeien tussen gezet. Aardbeien die ons bij de achterdeur behoorlijk begonnen te hinderen.

 

Et voilà, opgeruimd staat netjes!